Το ποίημα είναι ένα ύπουλο λουλούδι
φυτρώνει στα παράσιτα ανάμεσα
σε κάτι σκοτεινές γωνιές
υγρές και κάπως δύσοσμες
και μένει αφανέρωτο εκεί
με ταπεινότητα υποκριτική
στο βάθος ακατάδεχτο
και κάπως μουτρωμένο
με την αρρώστια του καλά κρυμμένη
μέσα στα πέταλά του

κάποιος μπορεί να το ανακαλύψει
και τότε όλος χαρά το κόβει
στολίζει με αυτό το πέτο του
και περιφέρεται επιδεικνύοντάς το

ιδέα δεν έχει για το σάπιο χώμα που το λίπανε
για το αίμα και τα δάκρυα που χύθηκαν στις ρίζες του
ούτε ακούει τις κραυγές του πόνου του
καθώς αιμορραγεί στο πέτο του

ιδέα δεν έχει πόσο άρρωστο βαθιά
είναι ετούτο το λουλούδι
πόσο επικίνδυνο είναι
και πόσο μολυσματικό.