Όταν το μεσημέρι αφήνει την αλήθεια του Φωτός
στου τζίτζικα τη ευωχία
που ψάλλει κάτω
απ’ τα χρυσά φτερά τ’ αγγέλου της ειρήνης
κάθε παιδί ένα φτερό μαδά,
πανί για την βαρκούλα του καλοκαιριού
κι ύστερα το βουτά στο λιόγερμα
και χρωματίζει ένα βότσαλο,
αυτό που κάθε βράδυ κρύβει
κάτω απ’ το μαξιλάρι
της συνείδησής του.