Γυμνό μας αγκάλιασε το σώμα του καλοκαιριού
οργάζοντας ασημόπνοους ορίζοντες στα μάτια των ονείρων μας.
Ασβέστωσε την καρδιά το μεσημέρι στροβιλίζοντας ξωκκλήσια φωτός
στο βαθύτερο είναι μας.
Ο δεκαπενταύγουστος βρόντηξε φως κι ελπίδα φωτόλουστη!
Τα βουνά νιώσαν τις δυνατές τους ρίζες στην αρμύρα της θάλασσας
και ψήλωσαν φυλωσσιές και βράχους ίσα με το γαλάζιο το απέραντο.
Πέταξε το πουλί απ’ του βασιλικού το χάδι τιτιβίζοντας
αλς! Αλς! Αείπνοη! Αείρευστη!
Πάντα με λευκό πανί μεθάς ορίζοντες
σαν την καρδιά ατελεύτητους.
Βράχοι σπάνε τη μοναξιά τους πάνω σου
πεταλίδες τους παρηγορούν φιλώντας την αψάδα της λύπης τους
και κάβουρες τους ομιλούν με μια ήσυχη αυγή που κουβαλούν στη ράχη
όταν το πρώτο βλέφαρο του ήλιου σκιά τους στρώνεται να μη γλιστρήσουν.
Το κουπί που στον μόχθο βυθίστηκε
το σπουργίτι που πέταξε απ’ το κλωνάρι της φλέβας του βαρκάρη
αναζητώντας στεριά να ξαποστάσει.
Πως να τραγουδήσω!
Που το ισοκράτημα μου πήραν τα τζιτζίκια
και το σκυτάλευσαν στ’ άστρα των γρύλων τ’ ανερμάτιστα!
Το άστρο του έρωτα που γούβιασε την άμμο ένα βράδυ
και το μαζέψαν το πρωί παιδιά και φτιάξαν πύργους
ίσα να μεγαλώσουν και να το ιδούν ξανά! Ξανά να πέφτει!
Ο γλάρος της αφής κι ο Νοτιάς που έπνευσε μέσα μας.
Η πεταλούδα των χρωμάτων παρασυρμένη απ’ τ’ απαλό αεράκι
της αυγής των κοριτσιών σαν έχυναν τα μάτια τους στ’ ουρανού το όραμα
που ξύπναγε γαλάζιο και σίγουρο για την παντοδυναμία του
Και οι πανσέληνοι ψίθυροι της αγάπης
στον αιθέρα των ψυχών!
Αύγουστο τα όρισα

να με θυμούνται όταν θα λείπω...