Γύφτινοι μήνες ορεινοί.
Κύμινο, κύμινο το Χρέος,
που πάνω κάθουνταν- ποινή-
ένας, μοιραίος,

της γειτονιάς μας ορμαθός
αληταράδων σε παγκάκια
κ’ ένας μορμόνος αγαθός
μ’ εφτά τασάκια.

Μόνοι κινήσαμε. Γυμνοί.
Με την κατάρα των γονιών μας.
Και, βρίζοντας σ’ ένα χουνί,
των οματιών μας

πήραμε. Κι είχαμε κοντά
ένα φτερό, ένα τάλληρο κ'
ένα καημό- σε στιλ DADA.