Και το δείπνο αυτό μυστικό να ονομασθεί
κι ας είναι με τις πόρτες ανοιχτές
να μπαινοβγαίνει το ανοιξιάτικο αγέρι
σφυρίγματα και ψιθύρους να μεταφέρει
σαν καλέσματα ερωτικά μίλια μακριά
κι ας είναι πλήθος ολόγυρα παραταγμένο.

Και δείπνο λιτό να γραφεί
με ψωμί και κρασί μοναχά
τα χωρατά και τα πειράγματα να σβήσουν
ή να τα πάρει μακριά το ανοιξιάτικο αγέρι.

Και να’ ναι το δείπνο το πλέον εμβληματικό
που χωρίζεται ο θεός από τον άνθρωπο
ώστε ο ένας με πόλεμο
στον άλλον να γυρεύει την ειρήνη.

Και όλα να γίνουν θεϊκά,
να συγκλονίζουν σαν τραγωδία
να’ χει το πέρασμα ένταση κι αγωνία
αν θα πεθάνω ή θα σωθώ.

Και να εγείρονται ερωτηματικά
αν είναι ο θάνατός μου μοίρα ή βούλησή μου
αν πηγαίνω προς την αθανασία
ή στο χώμα οριστικά να χαθώ.

Και να προσεχθεί η μορφή της ιστορίας
σε λίγο χρόνο να συμπυκνωθεί
να υπάρξει δίκη με ψευδομαρτυρίες
άβουλος και καιροσκόπος Δικαστής.

Και από τη σκηνή να παρελάσουν
Ρωμαίοι και Φαρισαίοι
κι ο ευμετάβλητος απλός λαός
όλη η σημερινή εν τέλει κοινωνία.

Και το δράμα ν’ αρχίσει από το δείπνο αυτό.
Στις γενεές των γενεών να θυμίζει
πως προδόθηκα όταν ευλόγησα την βρωση
και μοίρασα στα ίσα το ψωμί και το κρασί.

Ανοιξιάτικό μου αγέρι
στο δείπνο αυτό θα σε αρνηθώ.
Πρέπει να βασανισθώ
για να γίνω σαν και σένα.