Τονε θυμάμαι τόσο δα καμαρωτό
με τ’ άλλα τα παιδόπουλα να τρέχει
παίζοντας μπάλα, πόλεμο, κρυφτό
κι ιδρώτα τη μπλουζίτσα του να βρέχει.

Χαρούμενες φωνές, ξεφωνητά
στης γειτονιάς τους δρόμους αντηχούσαν.
Χαιρότανε κανείς να τα κοιτά
στου παιχνιδιού τον οίστρο πως μεθούσαν.

Μα εκείνο τ’ ομορφούλι το μικρό
έρημο κι ορφανό πια έχει μείνει,
γιατί ήρθαν δίσεχτοι καιροί και το πικρό
ποτήρι ολάκερη τη ζήση του θα πίνει.

Κι ως ανεξίτηλα πικράθηκε η καρδιά
με φρίκη μπόρεσε συμπέρασμα να βγάλει
τι ήταν ο πόλεμος που παίζανε παιδιά
και τι ο πόλεμος που κάνουν οι μεγάλοι.