Πιάνω ξανά το νήμα.
Ο ήλιος με χτυπά στο πρόσωπο.
Τώρα επιστρέφω.
Ένα ελαφρύ αεράκι
παίρνει τη φούστα σου
ελευθερώνοντας το πυκνό δάσος.

Η παρουσία σου δεν είναι
το άλλο πρόσωπο της ζωής;

Με κοιτάς ειρωνικά γελώντας
και σκέφτομαι πως μέσα σου
φυτρώνει ένα δέντρο
με άγνωστους καρπούς
που κανείς δε δοκίμασε
για να τους περιγράψει.