Απόκαμα και θα σταθώ
τι κι αν οι άλλοι τρέχουν
και το σκυφτό τους μέτωπο
μ’ ιδρώτα κρύο βρέχουν.
Εγώ αλλοτινού καιρού
απόμαχος θα μοιάζω,
σ’ έναν απόμερο σταθμό
τα τρένα θα κοιτάζω
από μακριά σφυρίζοντας
πως φτάσαν να σημαίνουν
και στο λαιμό μου, σαν περνούν
κόμπους καημού να δένουν.
Γιατ’ είναι σαν τις μέρες μου,
που έτσι όπως διαβήκαν
σε παραζάλη κύλησαν
μα σ’ ερημιά μ’ αφήκαν.