Λευκές σελίδες στο βιβλίο που κρατώ.
Λείπουν οι στίχοι. Το τραγούδι αποσώνει.
Τους ποιητές που αποξεχάστηκαν κοιτώ
και χάσκουν μπρος στην τηλεοπτική οθόνη.

Ας σηκωθούμε γρήγορα από τον καναπέ.
Με πνίγει το δωμάτιο. Ας βγούμε λίγο έξω.
Νιώθω μια φλόγα μέσα μου. Τι λες για ένα φραπέ;
Τα ξεραμένα χείλη μου πως ήθελα να βρέξω.

Κι έτσι, λοιπόν, τα χείλη μας δροσίζοντας, θαρρώ,
σκοτώνοντας τις ώρες μας, γλιτώσαμε κι απόψε...
Ποίηση, μη με τυραννάς, άσε με στο σωρό
και το στερνό λουλούδι σου απ’ την καρδιά μου κόψε.