Λείπεις τόσες μέρες
κι εγώ στα όρια της σιωπής,
θύελλες κι αγέρες παίρνουν
όσα θα’ θελα να δεις.

Μένουνε τα βράδια
και στο μυαλό λευκοί καπνοί
αφήνουνε σημάδια
μέχρι να `ρθει πάλι το πρωί.

Ξημερώνει και τελειώνει
η κλεψύδρα της πνοής
όμως κάτι μας ενώνει,
κομμάτι αυτής της γης.

Λείπεις τόσες ώρες
κι εγώ στη μέση της ζωής,
μεγάλες ανηφόρες σβήνουν
τα ίχνη της ψυχής.

Μένουνε τα βράδια
μα το ξημέρωμα αργεί,
πληγωμένα χάδια
ψάχνει η καρδιά μου για να βρει.

Ξημερώνει και τελειώνει
η κλεψύδρα της πνοής
όμως κάτι μας ενώνει,
κομμάτι αυτής της γης.