Βρέχει κι εγώ που να `σαι δεν ξέρω,
δεν μ’ ακούς που φωνάζω σε θέλω
Μια κραυγή της ζωής μου η μπόρα
που να `σαι εσύ, που εγώ, που να `μαστε τώρα;

Βρέχει κι εσύ δεν ρωτάς πια για μένα
μια εικόνα, ένα δάκρυ και ένα βλέμμα
Πίσω απ’ το τζάμι ν’ αγγίζω τις σταγόνες,
όλα πια τώρα κολλημένα στους χειμώνες

Ποια μοναξιά να ζωγραφίσω στην ψυχή μου;
Με ποια σιωπή να συγκρατήσω τη φωνή μου;
Πως να υπάρχω αφού είμαι στην βροχή σου;
Με ποια στιγμή να ξεγελάσω τη μορφή σου;

Βρέχει κι απόψε η νύχτα με τρομάζει,
για συντροφιά ένα ποτό κι ότι μ’ αλλάζει
Να γίνω θέλω αυτός που δεν τον νοιάζει,
πάνω στο τζάμι το δάκρυ μου να στάζει