Τίποτα δεν έχει πια τα χρώματα τα γνώριμα
οι σκέψεις και τα λόγια ζουν ανώνυμα
και πως της ερημιάς το δηλητήριο να πιω.

Χάθηκες, κι αν είπες πως η αγάπη είναι απέραντη
μας άφησες και πέρασες απέναντι,
πως ένιωσα δε νοιάστηκες λεπτό.

Χάθηκες, με δυο κουβέντες τη ζωή μας άλλαξες
κι ας έκλαψα για σένα τόσες θάλασσες,
με άφησες να πνίγομαι εδώ.

Ένιωσα πως κάτι την αγάπη μας συννέφιασε
η σκέψη για φυγή λιμάνι έπιασε
κι εγώ στα πρώτα κύματα να μείνουμε να ζω.

Τίποτα δεν έχει πια τα χρώματα τα γνώριμα
οι σκέψεις και τα λόγια ζουν ανώνυμα
και πως της ερημιάς το δηλητήριο να πιω.

Χάθηκες, κι αν είπες πως η αγάπη είναι απέραντη
μας άφησες και πέρασες απέναντι,
πως ένιωσα δε νοιάστηκες λεπτό.

Χάθηκες, με δυο κουβέντες τη ζωή μας άλλαξες
κι ας έκλαψα για σένα τόσες θάλασσες,
με άφησες να πνίγομαι εδώ.

Χάθηκες, κι αν είπες πως η αγάπη είναι απέραντη
τι να `ναι αυτό που σ’ έβαλε απέναντι,
κι μ’ άφησες να πνίγομαι εδώ.