Η Κατερίνα με τις κοτσίδες τις ατέλειωτες,
είναι θλιμμένη,
στέκει στο κύμα και περιμένει ώρες ατέλειωτες
και περιμένει.

Θαλασσοπούλια αργοπετάνε με κρυφόγελο
και λέει η πούλια, μόλις ξεπρόβαλε η αυγή,
γιατί τ’ αγόρι μας αργεί, γιατί τ’ αγόρι μας αργεί.

Και λέει το κύμα, μ’ ένα πικρό, πικρό χαμόγελο,
αυτή είν’ η αρχή.

Η Κατερίνα το γιατρικό της αναζήτησε,
τώρα στη λήθη,
καπνός στη σκέψη, καπνός στην πίκρα, στην απόγνωση,
καπνός στα στήθη.

Όνειρα χίλια, χίλια ονειροπερπατήματα,
αγόρια χίλια, οσμή παράξενη, τρελή
κι αυτοί οι παράδεισοι οι θολοί που `χουν μυστήριο πολύ.

Αχ, Κατερίνα, είπαν οι φίλοι της στα κύματα,
είσαι τρελή.

Η Κατερίνα, μετά του όνειρου το ξύπνημα,
κλαίει άθελά της,
βλέπει στο κύμα πως πια γι’ αυτήν δεν καθρεφτίζεται
στα μάγουλά της.

Όνειρα χίλια και χίλια άσχημα ξυπνήματα,
πικρά τα χείλια, φαρμάκι η σκέψη, η ματιά,
πως όλα εκείνα τα παιδιά δεν της γεμίσαν την καρδιά.

Την Κατερίνα βγάλαν οι φίλοι της στα κύματα,
στην αμμουδιά.