Στο θλιμμένο μου μπαλκόνι
τα λουλούδια μου κοιτούν
δυο πουλιά πάνω στο σύρμα
που για έρωτα μιλούν

Αχνοφαίνεται η σελήνη
στη γαλάζια ερημιά
μια γλυκιά μελαγχολία
μας σκεπάζει απαλά

Και ο έρως ο παλιός απομακρύνεται
μες στα βάθη του μυαλού μου σκόνη γίνεται
Μόνο μια μικρούλα μνήμη θ’ απομείνει πια
πλάι στης καρδιάς μου τ’ ακριβά τα φυλαχτά

Πήρε κιόλας να νυχτώνει και να φτάνει η βραδιά
που φθινόπωρο θυμίζει στου Ιούνη την καρδιά
Παιδικές φωνές και γέλια κι ένα μπλουζ σπαρακτικό
απροσδόκητα μπλεγμένα ντύνουνε το σκηνικό