Μύρισε όλη η γειτονιά απ’ του γλυκού τη μυρωδιά.
Έφτιαξε η μάνα βύσσινο κι έδεσε το σιρόπι.
Πώς γίνεται μανούλα μου να έχει τέτοια γλύκα;
Άραγε, πώς γίνεται; Σκέφτεται μονάχο κι απορεί.
Εκείνη δε μου μίλησε. Πλησίασε, χαμογέλασε και είπε:
Το μυστικό της συνταγής, άκου καλά και γράφε…

Πρώτα βαλε τα όνειρα
να σβήσουν στον ασβέστη
κι όσο αυτά ασπρίζουνε
εσύ ν’ ανακατεύεις

Ρίξε στην κατσαρόλα σου
νερό να πάρει βράση
πρόσθεσε και τη ζάχαρη
και όση αγάπη πάρει

Νεράντζι κι άγριο βύσσινο
στο βάζο με τα χρόνια
κεράσι και βερίκοκο
για κέρνα λίγο ακόμα

Κόψε το κυδωνάκι σου
στου φεγγαριού το σχήμα
με τ’ αργυρό κουτάλι σου
βρες της ζωής το νήμα

Ύστερα όλα βράσε τα
στον ήλιο του Αυγούστου
μάγεμα το κυδώνι σου
και σταματά ο νους σου

Πρόσθεσε τέλος στο γλυκό
τα παιδικά σου χρόνια
λα μαζί να γίνουνε
τραγούδι για τ’ αηδόνια

Μέσα στο βάζο σε κοιτώ
σταφύλι κι άγριο μύρτιλλο
και ό,τι λείπει εγώ θα βρω
λεμόνι τριαντάφυλλο

Κλείσε σφιχτά το βάζο σου και τούμπα γύρισέ το,
και φυλαγμένο άσε το στου σκοταδιού το φως,
τα μυστικά να μείνουνε καλά εκεί κρυμμένα.
Με την αγάπη γίνεται η στάλα ποταμός.
Έλα κοντά να σ’ αγκαλιάσω.