Ω μήνες των ανθήσεων μεταμορφώσεων μήνες
Μάη που πήγες αίθριος Γιούνη από μαχαιριά
Ποτές τα ρόδα δεν ξεχνώ τις πασχαλιές εκείνες
Κι όσους για πάντα η άνοιξη στον κόρφο της κρατά

Μου μένει η πλάνη η τραγική στη μνήμη δια βίου
Κείνος ο ήλιος η Πομπή το πλήθος κι οι φωνές
Τ’ άρματα αγάπες ξέχειλα τα δώρα του Βελγίου
Σαν το μελίσσι να βουίζει ο δρόμος τ’ αχανές
Ο αλόγιστος ο θρίαμβος την έριδα ωνα ωχραίνει
Νά `ναι προσχέδια αίματος τα πορφυρά φιλιά
Κι αυτοί που θα πεθάνουνε στ’ οχύρωμα στημένοι
Λουσμένοι απ’ έναν έξαλλο λαό στην πασχαλιά

Δε θα ξεχάσω πια ποτές τους κήπους της Γαλλίας
Ωραίους σα λειτουργικά βιβλία καιρών παλιών
Τ’ άγχος εκείνο των βραδιών και της ανησυχίας
Σ’ όλο το δρόμο τ’ άρωμα των τριανταφυλλιών
Τ’ άνθη που διαψεύδανε τον πανικό εναγώνια
Τους στρατιώτες που `φευγαν στου φόβου τα φτερά
Τ’ αλλόφρονα ποδήλατα τα ειρωνικά κανόνια
Των δήθεν κατασκηνωτών τα χάλια μια φορά

Μόνο δεν ξέρω ο στρόβιλος γιατί τόσων εικόνων
Σ’ ένα γνωστό κάθε φορά σημείο με σταματά
Στη Σαιντ-Μαρτ Ένας στρατηγός Πυκνάδες των θαμνώνων
Κάποια έπαυλη νορμανδική στο δάσος κει μπροστά
Όλα σωπαίνουν Ο εχτρός στον ίσκιον ησυχάζει
Πως το Παρίσι εδόθηκε μας είπαν προς τ’ αργά
Των ρόδων και των πασχαλιών η μνήμη θα με σφάζει
Δε θα ξεχνώ δυο αγάπες μας που χάσαμε γοργά

Ω εσάς της Φλάντρας πασχαλιές πρωτόμερες ακόμα
Ώχρα που απλώνει ο θάνατος στα μάγουλα νεκρού
Κι εσείς της υποχώρησης μπουκέτα ω ρόδα χρώμα
Χρώμα φωτιάς απόμακρης τριαντάφυλλα του Ανζού.