Ω, νερένιο μου κηπάριο φρέσκο μου και σκιερό
ο χορός η σκοτεινή καρδιά μου να΄ναι
ο έναστρος ουρανός μου δίχως όνομα
η μακρινή μου βαρκούλα ελαφριά στο κωπηλάτισμα
ευτυχισμένοι όσοι έγιναν κωφοί
στο τραγούδι που δεν υπήρχε αγάπη
τυφλοί μέρα με την ημέρα
εάν τα μάτια της πάνω σου μοναχά είναι κλειστά.

Ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για τη αγάπη
ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για την αγάπη

Αυτός που τόσο δυνατά
τα σφαληστά της χείλη αγαπά
αυτός ανάγκη τίποτα δεν έχει
παρά μόνον κόκκινες αναμνήσεις
αρωματισμένες ίσως ποτέ από σένα
Αυτός που έχει πεθάνει
ίδιος με αυτόν που λυπάται είναι
μα χωρίς εσένα μια παγίδα ο κόσμος
που τα χρώματά του δε φαίνονται
και η μοναξιά του δεν έχει όνομα

Ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για την αγάπη
ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για τη αγάπη

Παιδί μου, αγαπημένη μου ψυχή, αυτός λέει
ο χρόνος για να σε γνωρίσει , ω γυναίκα
η αιωνιότητά είναι ένας ίλλιγκος
στη φωτιά αναλωμένος βρίσκομαι.
Είπε , ω γυναίκα και σιώπησε
το όνομά σου φαίνετα χόβολη
στο κόκκινο δροσάτο στόμα
στο ποτέ των σφηφμένων δοντιών της

Ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για την αγάπη
ευτυχισμένοι όσοι πέθαναν για την αγάπη

Αυτός είπε , ω γυναίκα και ολοκληρώθηκε
Έτσι η ζωή, έτσι το όνειρο
μες της απεργίας τα μέρη
ή μες στο συνηθισμένο κρεβάτι τους είναι
οι νέοι αγαπούν όταν η ώρα έρθει
ανάμεσα στο περίπου και στην περιπλάνηση
τρελός τη τσιγκουνεύεται
και σοφοί αυτοί καμώνονται πως είναι
πετάξτε έξω όποιον τη κατηγορεί.