Χριστούγεννα.
Κάτω από το χιόνι, ανάμεσα στα αγκάθια του χειμώνα,
να αναζητούμε ίριδες.
Χρειάζεται η ασθένεια ή ο κατατρεγμός,
να βγάλει φύλλα πάνω στο κλαδί του εαυτού η επίγνωση.
Κι αν είναι ένα μηχάνημα η πρόφαση
για να σου σπινθηρογραφήσει την ψυχή,
η διάγνωση μοιάζει δώρο πολύτιμο, που άδολα προσφέρεται.
Ήρθε η ώρα, όπως φαίνεται, για εκείνη τη μητρική αγκαλιά, που τόσο πόθησες.
Πίδακας, που αναβλύζει στη νύχτα σου φως και τρυφερότητα.
Για να εγκαταλείψουμε της υλοφροσύνης την παγωμένη λίμνη,
πρέπει η αθωότητα να τυλιχθεί απαλά με σπάργανα,
αθόρυβα να διαλυθούν τα πταίσματα.
Κι αν είναι μ’ ένα δάκρυ για όσους πονούν,
νούφαρα γαλάζια να επιπλεύσουν μέσα στην καρδιά,
ευχαριστώ.
Ευχαριστώ που χρειάστηκε μία γέννηση ανώδυνη
και κυρίως η δική Σου συγκατάβαση
για να Σε αισθανθώ Ανατολή μου με όλα Σου τα χρώματα.