Απ’ της μοναξιάς το δένδρο θα ήθελα να γευτώ,
τον πολύχυμο εκείνο καρπό,
τώρα που οι ρίζες του πάλλονται, φλέβες αδρές, σαν τη ζωή,
πάνω στης γης τον μακρύ λαιμό
όσο κι αν ατενίζω τα σύννεφα να με προσπερνούν,
δεν με πειράζει,
μια φορά ακόμη βιάζονται με τη μοίρα μου να συναντηθούν.
Κάτω απ’ τις γέφυρες του χρόνου μου βλέπω τις ώρες να λάμνουν με χρυσά κουπιά.
Τα λωτολούλουδα που έδρεψα σήμερα,
στην λησμονιά μένουν παράθυρα ανοιχτά.
Στης μοναξιάς τον κήπο έρχεται απόψε να ανρυπνήσει η ψυχή,
Με της μορφής σου το φεγγάρι,
τον μυστικό κόσμο να προσπαθήσει να αφουγκρασθεί.