Ήμουν εκείνος που περπατούσε
Με τη μύτη ψηλά
Και το σκύλο του να ψάχνει το χώμα
Ήμουν εκείνος που μάζευε βιολέτες
Κι έκοβε βίτσες
Για να θερίζει τα θρασιά χορτάρια
Έπαιζα φώναζα
Ριχνόμουν στα κοριτσάκια
Τα χέρια μου μικρά και παραλαφρωμένα
Δε γνώριζαν άλλο απ’ το μυστήριό τους
Ο χάρος τότε δεν είχε κόψει
Κανέναν τον αγνοούσα
Ακόμη δεν είχε περάσει από τ’ αυτιά μου