Κρατώ το δρόμο σαν ποτήρι
Γεμάτο εξαίσιο φως Λόγια αλαφρωμένα
Κι αναίτια γέλια
Ο πιο όμορφος καρπός της γης.

Αχυρένιοι οι διαβάτες
Τα πουλιά απουσία γαλάζια
Ένα κορίτσι στενάχωρο κι ωχρό
Πάντα γεμάτο φροντίδες
Δεν λείπει απ’ το τοπίο

Μικρό παλιό κορίτσι
Δικαιώνει τα όνειρά μου
Ενδίδει στους πόθους μου
Ξυπνάει ανταύγειες παιδικές
Στο χρυσό κύμα του δρόμου.