Φκιάσαμε τη νύχτα κρατάω το χέρι σου ξαγρυπνώ
Σε στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις
Χαράζω πάνω σ’ έναν βράχο το άστρο με τις δικές σου δυνάμεις
Βαθιά αυλάκια όπου η καλοσύνη του κορμιού σου θα βλαστήσει
Λέω του εαυτού μου την κρυφή φωνή σου τη δημόσια φωνή σου
Ακόμα γελάω με κείνη την αγέρωχη
Πού τη μεταχειρίζεσαι σα ζητιάνα
Τους τρελούς που σέβεσαι τους απλούς που συγχρωτίζεσαι
Και μες στο κεφάλι μου όταν σιγά σιγά συμφωνεί με τον δικό σου με τη νύχτα
Θαυμάζω την άγνωστη που γίνεσαι
Μια άγνωστη όμοια με σένα όμοια με ό,τι αγαπώ
Πού είναι πάντα καινούριο.