Ένας άγιος ήλιος
σεργιάνι βγήκε στη Βρεταννική Γουιάνα.
Σκάλισε με τα χέρια του
το χώμα και είδε

τα σύννεφα να δαγκώνουν τη ζούγκλα
η βροχή να ματώνει τα δάση
και το ποτάμι με το καμένο νερό
στον Αμαζόνιο να ψάχνει τ’ όνομά του.

Τον ποιητή Μάρτιν Κάρτερ
στον ορυζώνα των άστρων
να σηκώνει τα χέρια.

Πίθηκοι, κροκόδειλοι, φίδια
ν’ αποθανατίζουν το μέλλον
με αόρατο δάκρυ.
Δημοκρατία φωτογραφίας.

Μεσίστιες σημαίες στη ράδα
του George Town.

Έγχρωμα κουνούπια χορεύουν
σε δρόμο του New Amsterdam
West Indies σήμερα.

Μια κατσαρίδα στο τηγάνι του χρόνου η τέχνη
κι εγώ, το απειροελάχιστο τεμαχίδιο της ύλης
πλοηγός σε καταπράσινο σκαρί.

Όταν την ιστορία σε καφάσια
της προβλήτας στοιβάζουν,
ξυπόλυτα δέντρα κόβουν τις φλέβες τους,
γυναίκες, ιεραπόστολοι και μαυράκια
σε λιτανείες προσεύχονται.
Ο βωξίτης περήφανος ηγεμόνας
χαμογελάει τα βράδια.