1) Εξόριστος είμαι σχοινοβάτης
στου πλανήτη ανέραστο λόφο,
Μέγας Τραγουδιστής.

Μ’ έναν στίχο ανάθεμα
το λουκέτο σπάω της ιστορίας.

Ο νόμος είναι συρματόπλεγμα,
κρατητήριο, στρατόπεδο,
σπίτι-κελί, νύχτα πουτάνας,
χάραμα μελλοθάνατου,
άφραγκου μύστη θεωρία,
χαπακωμένος τράγος,
εκκλησία μαστούρα.

Εγώ ο εραστής της απόλυτης μέρας
δεν έχω visa για την ελευθερία.

2)
Η επανάσταση κοιμάται στο σαρκίο της
οι επαναστάτες σε χωματερές
τραγουδάνε τη διεθνή.
Τα παιδιά στα χαλίκια
μιας παραλίας αγνώστου
διαβάζουν το μέλλον
κι εγώ λογιστής πολυεθνικής
ζυγίζω στα χαρτιά μου $.

3)
Τ’ απόστημα θα σπάσω
της σοδειά σας.
Την άδεια σας κουλτούρα
κατουράω.
Σ’ εφετεία στέλνω τους εφέτες
και τις επωμίδες στήνω
στ’ απόσπασμα.

4)
Το πρωί πίνει καφέ,
χυμό και αγωνία.
Το μεσημέρι κατεβάζει
δυο πιάτα μακαρόνια
- και από αύριο δίαιτα.
Το βράδυ ακούει Σοπέν
και σωπαίνει
μέσα στη κιλότα του ύπνου.

5)
Είδα στις ακτές του Trinidad
να πλέκουν τα μαλλιά τους
νεραϊδοσείρηνα κοχύλια,
να τραγουδάνε Rege τα ψάρια
στη Jamaica,
τον έρωτα στην Karthagena να ωριμάζει
σα μάνγκο,
τους ποιητές του Νότου να χορεύουν Cubia.
Και την επανάσταση των ματιών τους
είδα
γύρω απ’ το άγαλμα του Bolivar.

6)
Ταξιδεύω μέσα από πράσινους πανσέληνους
λιβάδια αστεριών, επίγειους Γαλαξίες,
θαλάσσια και επουράνια ρεύματα.
Και στο γιόμα της της Άνοιξης,
ένα κόκκινο ποτάμι έρωτα
βρέχει τις εκβολές μου.

7)
Ο έρωτας είναι πιονέρος
στην κόκκινη πλατεία των στίχων.
Ανδαλουσιανός παρτιζάνος
με το ’ να χέρι στο Θεό,
και τ’ άλλο στην Ειρήνη.

8)
Όταν
κάποτε
βρέθηκα
στη
Βουλή
των
πολυεθνικών
εταιρειών
και
με
ρώτησαν
ποιος
είμαι
είπα:
Είμαι ο Κόκκινος Βούδας.
Είμαι η Μουσουλμάνα νύχτα.
Είμαι η Αγία Τράπεζα.

9)
Συντρόφισσα γραφομηχανή
σπείρε στον άνεμο,
στον έρωτα,
στην πόλη που γεννήθηκα,
στίχους αρματωμένους
και μια δωδεκάδα
αναρχικούς λεβάντες.

Σπείρε μια δωδεκάδα
αναρχικούς λεβέντες.

10)
Εγώ, ο επαίτης των στίχων
απ’ το βυθό της θάλασσας
και των δέντρων τ’ ανάστημα
απ’ τη ρίμα του φεγγαριού
με το άπειρο
στο λιακωτό του αιώνα
γεννήθηκα
μ’ έναν κοντυλοφόρο.