Ω! δεν ηγάπησα ποτέ! Ήσαν γλυκεία πλάνη
τα πάθη μου κι οι πόνοι μου, γλυκύ του νου μου πλάσμα,
ο έρως εις τα στήθη μου κατώκησε μ’ εφάνη.
Πλην... μοι εφάνη... πλην τερπνόν ήσαν τα πάντα φάσμα.
Ποτέ μου δεν ηγάπησα! Τους στεναγμούς μου μάτην
εξέχυσα, τον έρωτα ματαίως κατηράσθην!...
Πόσας ονόμασα σκληράς και ήμην εις απάτην,
εις πόσας είπον "σ’ αγαπώ", και όμως δεν ηράσθην!
Ποτέ σου δεν ηγάπησες, ταλαίπωρε καρδία!
Πυρ δεν ησθάνθης έρωτος ποτέ να σε θερμάνει,
και έρωτα ενόμισες ό,τι στιγμής γλυκεία
και μάγος ήτον έκστασις, ό,τι στιγμής ήν πλάνη!
Αναίσθητος και απαθής διήλθες εν τω μέσω
σφοδράς και κομπορρήμονος παθών ανεμοζάλης,
πλην εις τον στρόβιλον αυτών δεν μ’ άφησες να πέσω,
δεν έπαυσες ατάραχος ως πρότερον να πάλλεις.
Ω! Οίκτου εν μειδίαμα και χλεύης θα εγείρει
βεβαίως η αθώα σου αυτή ομολογία!
Αν άλλος πλην, καρδία μου, προσμειδιών σ’ οικτείρει
και συ εκείνον οίκτειρε και αλαζών μειδία.
Βεβαίως δεν ηγάπησα... θερμόν... κοχλάζον αίμα
δεν έρευσ’ εις τα στήθη μου τ’ αναίσθητα εισέτι,
ούτε σειρήνος μαγικόν και χύνον φλόγας βλέμμα
κατόρθωσε τα νέα μου να σαγηνεύσει έτη.
Λάτριν της αν μ’ επρόσμενεν η μήτηρ των ερώτων,
ας οργισθεί προσβλέπουσα του στήθους μου τον πάγον,
ας εκπλαγεί πώς έμεινα αναίσθητος κ’ υπνώττων
εμπρός των καλλονών αυτής, των φίλτρων της των μάγων.
Πλην... αν μειδίαμα ποτέ ροδοβαφών χειλέων
φρικίασιν δεν έχυσε καθ’ όλον μου το σώμα,
αν εις το στήθος μου ποτέ δε συνεισθάνθην καίον
να στέλλει βέλος φλογερόν καλής παρθένου όμμα
αν της πραγματικότητος ο κόσμος δεν παθαίνει,
της απαθούς καρδίας μου τας τακτικάς κινήσεις,
πλην άλλος κόσμος φανταστός την θάλπει, την θερμαίνει,
και τους παλμούς της άπαντας αναστατοί επίσης!
Ποσάκις, ότ’ εις ρεμβασμούς ίπτατ’ ο λογισμός μου,
της κύκλω μου πεζότητος τον χαλινόν εκπτύων,
διέβλεπον κ’ εθαύμαζον εις σφαίραν άλλου κόσμου
φάσμα ωραίον, μειδιών, και τω προσεμειδίων!
Ποσάκις της αΰλου του μορφής τα θεία κάλλη
θαυμάζων, επεθύμησα να ήμην όμοιός του
κ’ ησθάνθην την καρδίαν μου ταχύτερον να πάλλει
κ’ ησθάνθην ένδον μου παλμούς αισθήματος αγνώστου!
Την Θείαν Του αυτήν μορφήν, ην μόνος είχον πλάσει,
ποσάκις εθεώρησα κ’ εθαύμασα συγχρόνως
κ’ ενώπιόν της έκθαμβος εν μυστικεί εκστάσει
ησθάνθην ότι μ’ έδακνε του έρωτος ο πόνος!...
Ηγάπησα την άυλον σκιάν των ρεμβασμών μου,
της φαντασίας μου το ον ως ήθελον λατρεύων,
ευπρόσδεκτον την προσφοράν νομίζων των παλμών μου
και αμοιβαίως εις αυτού τον έρωτα πιστεύων.
Εγεύθην κ’ εγώ έρωτος, πλην ήτο Θείος έρως
εκείνος, όστις είμαρτο τα στήθη μου να σείσει,
όστις τον πάγον έμελλεν - εάν και παρακαίρως -
του στήθους μου υπό παλμών αγνών το πυρ να λύσει!
Πόσας των συγκινήσεων αυτών μου θα εφθόνει
Των ευφλογίστων καρδιών του κόσμου τούτου μία!...
Πόσας τοιούτου έρωτος αι τέρψεις και οι πόνοι
θα έθελγον, ως άγνωστος του Πλάστου αμβροσία!
Και όμως... δεν ηγάπησα, ούτ’ αύτη η αγάπη
σποδόν θ’ αφήσει αν σβεσθεί εις τα ψυχρά μου στήθη
του βίου μου ο πρώην ρους ποσώς δε μετετράπη
κ’ η παλαιά μου άγνοια θα γίνει νέα λήθη.
Εις τίνας ίσως αίνιγμα μυστηριώδες μείνει
η στάσις της καρδίας μου, ... ο πάγος και το πυρ της
πλην μήπως ην’ αδύνατος και κλύδων και γαλήνη;
Μήπως εις τους ωκεανούς δεν απαντώνται σύρτεις;