Αν είναι ο θάνατος μια μαχαιριά
που νύχτα σε αδιέξοδο
ανυποψίαστα, ύπουλα
είναι ικανή να σε σωριάσει κάτω
ή μια ευθεία ατέρμονη
στυφή, φαρμακωμένη
εφτά φορές πιο ηχηρή, πιο ασύμμετρη
πιο κι από σάλπιγγα
όταν για έφοδο αντηχεί
εφτά φορές ή κάθετη αναρρίχηση
προς την οροσειρά της Εγκαντίνας
για να θαυμάσουμε για τελευταία έστω φορά
τα εντόσθια των Άλπεων
μου φτάνει αυτή η ταλάντωση
από ένα ύστατο αβέβαιο καρφί
κ’ ή φωνή μου
ένα ανάθεμα πυρρόχρωμο, σαββατογεννημένο
με ξέπλεκα μαλλιά
όρθιο σε παρισινό οδόφραγμα
να αψηφά τις λόγχες
και την επέλαση των κυβερνητικών
φωνάζοντας πριν γίνει φλόγα:
Γεννηθήτω τώρα το όνειρο
ας έρθει η δεκαοχτάχρονη
εφηβική μου θάλασσα να με σκεπάσει.