Ξεχνούσα να σου πω το ουσιώδες
προτού φύγεις
Κάπου μες στης συνήθειας τη ροή
το πόσο, το γιατί, το πάντα και το τώρα
της αγάπης
έμοιαζαν όλα τόσο δεδομένα...
Τώρα κεντάω με κόμπους μνήμης τα χρωστούμενα
και με τρυπάει στην ψυχή η βελόνα
Έμεινα βλέπεις με ένα χρέος ανεξόφλητο
κυρίως προς τον εαυτό μου
Που χρέος από τούτο δεν υπάρχει πιο βαρύ
Λέω
θα μας το ξεπληρώνω κάθε άνοιξη
με δός εις και με τόκο
αφού κάθε άνοιξη μου λείπεις πιο πολύ.