Μην ανοίξεις ξανά το κουτί της Πανδώρας,
ένα τζίνι μέσα του έχει κρυμμένο
σαλτιμπάγκος εγώ,
ξεπετιέμ’ αδιάκοπα,
στο ακατάπαυστο
του "υπάρχω" αυτό μέσα-έξω.
Χορούς ευτυχίας, ξεγνοιασιάς,
λησμοσύνης δε χόρεψα,
-αφέντη ό,τι πρόσταζες-
σε φιάλη μ’ ασφυξίας το φέλλινο πώμα,
στη δική σου βολή με λευτέρωνες.
Χρόνια και χρόνια έχω απαγκιάσει,
τζίνι κρυφό σε Πανδώρας Κουτί,
τη φιάλη ν’ αφήσεις σ’ ήρεμο τόπο,
μη ξεχάσεις τη τάπα να βγάλεις.
Λαχανί χορταράκι, τοπίο θαλερό,
σε δυο πεύκων το ίσκιο
μια κούνια θα στήσω,
στων πρώτων μου χρόνων
το λίκνο θα μπω.
Νέα λόγια και πάλι θα μάθω,
Κούνια μου –Μπέλα μου
έλα μου δάκρυ αδάκρυστο, έλα μου,
έλα μου χάδι αχάιδευτο, έλα μου,
έλα μου λέξη πρωτόγνωρη
σ’ αγαπώ,
τον εαυτό μου αγαπώ, που λικνίζω....