Σε ονειρεύτηκα:
Έφτυσες στο χώμα φτιάχνοντας πηλό
και δυο καπάκια μου βαλες
για βλέφαρα στα μάτια.
Είπες: "ανάβλεψον"
Μαρία μου,
τούτο το θαύμα είναι του Υιού σου
εμείς οι γυναίκες,
ποτέ μας δε καταπιαστήκαμε
με θαύματα,
εξόν από κείνο του Ανθρώπου.
"Και λίγο είναι τούτο το Θαύμα;"
μου αποκρίθηκες.
Έβγαλα από μέσα μου
τη σπερμοδόχο μας καταβολή
κι είπα:
"είμαι από μόνη μου ένα Θαύμα".
Ένιωσα
τα πήλινα μου βλέφαρα,
να εκσφενδονίζονται αιώνες μακριά.
"Φως!" φώναξα
κι ενώθηκα με τ’ άστρα!