Παλιά μου βήματα αποζητώ,
σε ταβέρνες της Άνω Πόλης,
σε στενά καλντερίμια,
πίσω απ’ τα Κάστρα ήχους παιχνιδιού
ή νεανικής κιθάρας.
Δε τα βρίσκω...
Οξύ χνώτο σε στάσεις λεωφορείων,
καυγάδες με σουγιάδες
ένα σούρουπο στο Βαρδάρη,
μάτια γυάλινα πίσω από προθήκες
απρόσωπων καταστημάτων,
ορίζοντας κοντόφθαλμος,
ψηλά κτίρια και κεραίες,
ίδιες οι εποχές.
Με διώξατε...
Επισκέπτρια επιστρέφω:
δώρα μου αγοράζω
από πλανόδιους της Αριστοτέλους,
πίνω χαλαρά καφέ στην παραλιακή,
ως τόπο συνάντησης σ’ ορίζω,
εκθέτω στους πολυχώρους σου,
βλέπω ως θεατής
τα μονόπρακτα μου στο Κηποθέατρο.
Έτσι σε θέλω:
Από τη μια παρατηρήτρια
κι από την άλλη δρώσα,
σε μονόπρακτα που μόνη μου συγγράφω,
σκηνοθέτιδα εγώ κι εσύ το σκηνικό,
Πόλη, δε σε μισώ.
Είμαι μέρος της ύπαρξής σου.
Αναπνέοντας, σου δίνω
απ’ τη ζωή μου!