Κλείνω τα μάτια
κι ανάμεσα στα βλέφαρα η εικόνα:
τούτη που έσπειρες στη μεταξύ μας
φανταστική συναλλαγή.
Τη πέρασες από σαράντα κύματα:
οι αδιάκοποι βλεφαρισμοί
το μαρτυρούν...
Μα τώρα η εικόνα γίνεται δική μου
με τα δικά μου τα κλειδιά
το συναίσθημα ξεκλειδώνει.
Δεν είπες τίποτε γι αυτό – όχι πως δεν είχες-
μ’ άφησες ν’ αφουγκραστώ
μονάχη στη σιωπή.
Διάβαζα τις θέσεις της γλώσσας σου
κι έβαζα τη δική μου
στην ίδια λέξη,
ύστερα άρχισα να την ακούω:
"συναίσθημα", "συναίσθημα"
και να τη λέω πάλι και πάλι,
ως να τη κάνω πια δική μου
Πραγματικότητα...
Με συγκλονίζει,
η αντίφαση αυτή με το πραγματικό.
Ως τώρα δεν είχα μάθει
τις μικρές αντιφάσεις
να εναρμονίζω.