Μας έμαθαν να ζούμε με την απελπισία.
Έχουμε πια εθιστεί.
Ήρθε απρόσκλητη
και τρύπωσε στα όνειρά μας.
Τη φορέσαμε κατάσαρκα
και τώρα είναι πλέον συγκάτοικος.

Η παρουσία της αισθητή σ’ όλα τα δωμάτια.
Ξεπροβάλλει από κάθε γωνιά
και μας γνέφει ειρωνικά
με την υπεροψία του κυρίαρχου.
Τα βράδια κοιμόμαστε αγκαλιά
κι ακούμε την ανάσα της.

Τα πρωινά πίνουμε μαζί καφέ
και για το υπόλοιπο της μέρας
συνεχίζουμε ν’ απολαμβάνουμε … την συντροφιά της.
Μας έχει γίνει πλέον απαραίτητη.
Κι αυτό που φοβόμαστε περισσότερο
είναι μήπως κάποτε έρθει η στιγμή του χωρισμού.