Όπως με ήξερες,
ακούστηκε κι αυτή τη νύχτα
η ιστορία της ζωής μου
σε ωριαίες συνέχειες.

Ίσως να κατάλαβες
πως τα φανάρια των δρόμων
δε σταμάτησαν ν’ αναβοσβήνουν
γιατί δεν άφησα τη Σαλονίκη
για κάποια πόλη στην επαρχία.

Ίσως να φοράω μαύρα ρούχα
σ’ ένδειξη αντίδρασης
οι έμποροι δεν ονειρεύονται απόψε
που έμαθες πως γράφω ποιήματα,
που έμαθες πως μ’ ένα στίχο
χαράζονται οι διαχωριστικές γραμμές.

Είδες πώς μ’ ένα μολύβι
σε χάραξα στα δυο;
Θ’ αναρωτιούνται το πρωί
τα δυο μισά κομμάτια σου
γι’ αυτή τη νύχτα.

Όπως με ήξερες,
μια σελίδα μεταμεσονύχτιων ονείρων
εκτυπωμένη σε χαρτί τσαλακωμένο.