Άνθρωποι ομπρέλες
σαν βρέχει λάσπη ανοίγουν
την ψυχή τους πάνω από τις πληγές.
Σου φορούν την καρδιά τους
αλεξίσφαιρο γιλέκο
να μη σε βρίσκουν τα βόλια της κακίας.
Όταν οι άλλοι σε σπρώχνουν
αυτοί απλώνουν τα χέρια
πλέκοντας δίχτυ ασφαλείας.
Όταν άλλοι σε κόβουν από το περιβόλι της καρδιάς
που λάτρεψες και σε ρίχνουν στο κενό
αυτοί γίνονται ανθρώπινη σκάλα
που εμφανίζεται στο πουθενά
για να σε ανεβάσει σε άλλο επίπεδο.
Όταν μπλοκάρουν τους κινητήρες σου εν πτήση
είναι αυτοί που φυσούν με την δική τους ανάσα
στα φτερά σου να συνεχίσεις το ταξίδι στα σύννεφα..
υπάρχει άραγε πιο όμορφο..
πιο ουσιαστικό μοίρασμα από αυτό;
Ευχαριστώ... που υπάρχετε....
Για χάρη σας αξίζει το ταξίδι.