Μέσα στα κύματα της νιότης σε θυμάμαι
να αγναντεύεις τους καιρούς τους βιαστικούς
τώρα τους ήχους του κορμιού μου δεν ακούς
μέσα στη ζάλη και στο ψέμα προχωράμε.

Οι ουρανοί μου από χρόνια έχουν κλείσει
έχει στερέψει του φιλιού σου η πηγή
ένα αστέρι σκοτεινό με οδηγεί
σ’ ένα γκρεμό και σ’ ένα άγριο μεθύσι.

Φωτογραφίες κρεμασμένες στο σαλόνι
μιας εποχής περαστικής που με νικά
ο εαυτός μου μου γυρεύει δανεικά
και ο αέρας με τρυπάει και με λιώνει.

Αργοσαλεύει στο σκοτάδι η μορφή σου
και τα μαλλιά σου αιωρούνται στο κενό
μ’ ένα σακάκι μπαλωμένο προσπερνώ
τους γαλαξίες και την πύλη της αβύσσου.

Όποιος κατάφερε να σώσει την αγάπη
απ’ τη σκουριά κι από τη σκόνη τη βαριά
μένει σε σπίτι με καινούργια κλειδαριά
όποιος αστόχησε απόμεινε στο ράφι.