Στα χρόνια που στη δυνατήν ορμή της πάνω, η Φύση,
εγκυμονούσε αδιάκοπα τεράστια παιδιά,
κοντά σε μια γιγάντισσα θά `θελα νά `χα ζήσει
σα γάτος ηδονόχαρος σε ρήγισσας ποδιά.

Ν'ανθεί μαζί με το κορμί η ψυχή της ν'αγναντεύω,
να μεγαλώνει λεύτερα, παίζοντας μ’ αφοβιά,
κι απ'τις ομίχλες των υγρών ματιών της να μαντεύω
αν καμιά φλόγα σκοτεινή κρύβει μες στην καρδιά.

Να της χαϊδεύω ξέγνοιαστος τα εξαίσιά της κάλλη,
στα πλάγια των πελώριων της γονάτων να γλιστρώ
κι όταν το θέρος απ'του ηλιού καμιά φορά τη ζάλη,

ξάπλωνε αποσταμένη στα λαγκάδια τ'ανθισμένα,
να υπνόγερνα στον κόρφον της τον ίσκιο λαγγεμένα,
σαν ήσυχο μικρό χωριό κάτω απ΄το βουνό.