Δυο μαχητές έτρεξαν ο ένας επάνω στον άλλον. Τα όπλα τους
κηλίδωσαν τον αέρα με λάμψη και με αίμα.
Τούτα τα παιχνίδια, τούτες οι κλαγγές τού σιδήρου, είναι ο θόρυβος
μίας νεότητας λεηλατημένης από τον έρωτα που θρηνεί.

Τα ξίφη είναι σπασμένα! Σαν την νεότητά μας.
Αγαπητή μου! Τα δόντια, όμως, και τα νύχια οξυμένα.
Αμέσως εκδικούνται το προδοτικό ξίφος και το εγχειρίδιο.
Ω, μανία των ώριμων καρδιών των πληγωμένων απ’ τον έρωτα!

Μέσα στην στοιχειωμένη από γατόπαρδους και λύγκες χαράδρα,
οι ήρωές μας, μοχθηρά εναγκαλισμένοι, κυλίστηκαν,
και το δέρμα τους θα γίνει ανθός στην ξηρασία των βάτων.

Αυτό το βάραθρο, αυτό είναι η κόλαση, κατοικημένη από φίλους μας!
Ας κυλιστούμε εκεί δίχως τύψεις, απάνθρωπη αμαζόνα,
με σκοπό να διαιωνίσουμε την ζέση τού μίσους μας!