Τις νύχτες κατεβάζω απ’ το ταβάνι το φεγγάρι
και το βάζω πάνω στα βρόμικα σεντόνια.
Απουσίες περιπολούν στο δωμάτιο
σκέψεις κυλιούνται στο πάτωμα
και μνήμες βγαίνουν απ’ το κομοδίνο.
Ανοίγω κατά λάθος την ντουλάπα
εικόνες της ζωής μου σιδερωμένες στις κρεμάστρες
όλα με τάξη τακτοποιημένα
περιμένοντας το αναπόφευκτο.
Και μετά από χρόνια
θ’ ανακαλύψουν τις πατημασιές μας στο ταβάνι
εκείνες τις νύχτες του καλοκαιριού.
Κάποτε θα πούνε ότι υπάρξαμε...