Η εκκωφαντική οδός κραύγαζε τριγύρω μου.
Ψηλή, λεπτή, σε μέγα πένθος, μεγαλειώδη πόνο,
περνά μια γυναίκα, μ’ ένα επιδεικτικό χέρι
ανασηκώνοντας, ανακινώντας τ’ ανθοστέφανο και τον ποδόγυρο,

ευλύγιστη κ’ ευγενική, με αγαλματένιο πόδι.
Εγώ έπινα, τεταμένος μέχρι υπερβολής,
μέσ’ από το βλέμμα της, πελιδνό ουρανό όπου φύεται θύελλα,
την γλυκύτητα που σαγηνεύει, και την ηδονή που φονεύει.

Μια αστραπή… μετά η νύχτα! Φευγαλέο κάλλος,
που το βλέμμα του εξαίφνης μ’ έκανε ν’ αναγεννηθώ,
δε θα σε δω ξανά, παρά μόνον στην αιωνιότητα;

Αλλού, πολύ μακριά από εδώ! Πολύ αργά! Μπορεί ποτέ!
Διότι αγνοώ γιά πού αναχωρείς, εσύ δεν ξέρεις πού πηγαίνω,
ω, εσύ, που θα μπορούσα ν’ αγαπήσω, ω, εσύ, που το ήξερες!