Φορώ λευκό ένδυμα.
Δαντέλες αγγίζουν τους ώμους μου.
Ξέφτια χαϊδεύουν τους αστραγάλους μου.
Βαμβακερό με διάφανη μεταξωτή κλωστή κεντημένο.
Οι άγγελοι κοιτούν απόψε το ένδυμα μου, μα δεν αγγίζουν.
Μεταμορφώνω τις αποστάσεις σε θαύματα.
Απόψε γίνομαι αναχωρήτρια!
Στην πόρτα ακούγεται ένας ήχος.
Θόρυβος πνοής.
Χτυπούν και τα ξύλινα παράθυρα της ζωής μου.
Συνειρμικό παιχνίδι η συμπεριφορά του σύμπαντος απόψε!
Τι να σημαίνει άραγε ο λόγος της σιωπής σου;
Ανα - κοινωνώ.
Επι - κοινωνώ.
Κοινωνώ.
Κοινωνία.
Θεία κοινωνία.
Κοινώς.
Κοινό.
Κοινή.
Κυνός σπέρμα, κύων που φρουρεί μα δε συν_κοινωνεί με ουδέναν άνθρωπο μα με χώμα.
Τελικά,
Είμαι συνεχώς βυθισμένη στην αμάθεια μα φυλάττω το κέρας της Αμάλθειας!!!
Αρετή γαρ.
Να μεταλάβουμε ευγνωμοσύνη;
Κι ας μειδιάς.
Ευτελείς πόθοι άνευ αιδούς.
Τεχνητά ή Τεχνικά προβλήματα υπάρχουν τελικά;
Δόθηκε η εντολή.
Πεινασμένη από την έλλειψη της αγάπης, ξυπνώ δακρυσμένη.
Μην αγγίζεται αναγραφόμενο post στην ψυχή μου.
Ασάλευτη ύπαρξη του καιρού.
Και των ακολουθιών.
Έκλαψες όμως στον ώμο μου κάποτε, θυμάσαι;
Έλα σκύψε να σε ξεδιψάσω, σου είπα, νέκταρ σεβασμού από την χούφτα μου.
Απρόσμενα.
Ξαφνικών.
Αιφνιδίως.
Χώρισες το νου μου, ποτάμι ερωτήσεων ξεχύθηκε από τον ώμο που άγγιξες,
ώμος της συναίσθησης.
Κοίτες λασπωμένες στην σκιά σου, εξαγνισμός του χθες, προχώρα με την ροή του ύδατος,
σου είπα...
Με φθόνο και θυμό ήρθε το όνειρο.
Λαχτάρισα μα... Noli me tangere!!!!
Ακοίμητη η ελπίδα μου ως είθισται.
Το νανούρισμα άκουγε στο ρυθμό της ανάσας, μελωδία καημού.
Θάμπωσε η πραγματικότητα.
Ορφάνεψες τις αισθήσεις μου.
Η πηγή της πληρότητας, στέρεψε, αγκάθινος ο φράχτης της μήτρας, του γένους του
οίκου μου.
Αλλήλων υπάρξετε.
Καταλλήλων επιθυμιών.
Ακατάλληλων υπάρξεων.
Ψευδαίσθησης συνέχεια το όνειρο.
Αισχύνομαι...
Αιδούς συνέχεια...