Κάτω από ένα κάτωχρο φως
τρέχει, χορεύει και χωρίς λόγο περιστρέφεται
η Ζωή, αναιδής και τραχιά.
Ταυτόχρονα, στον ορίζοντα

ανεβαίνει ηδονική η νύχτα,
τα πάντα γαληνεύει, μέχρι και την πείνα,
τα πάντα διαγράφει, μέχρι και την αιδώ.
Ο Ποιητής μονολογεί: «Επιτέλους!

Το πνεύμα μου, όπως οι σπόνδυλοί μου,
διακαώς ανακαλεί την ανάπαυση.
Η καρδιά είναι πλήρης πένθιμων ονείρων,

πηγαίνω να κατακλιθώ ανάσκελα
και να κυλισθώ στα παραπετάσματά σας,
ω, δροσιστικά ερέβη!».