Ψυχή ανελέητη, ω έλα στην καρδιά μου,
τίγρη σκληρή και ράθυμη που σ’ αγαπάω˙
μες στη βαριά, πλούσια χαίτη σου ζητάω
να βάλω τα τρεμάμενα τα δάχτυλά μου˙
μες στο φουστάνι σου, με σάρκα μυρωμένο,
το λυπημένο μου κεφάλι εκεί να θάψω.
Τ’ άρωμα της παλιάς λατρείας δε θα πάψω,
οσμή από τεφρό λουλούδι, να ανασαίνω.
Όχι να ζήσω πια, να κοιμηθώ ζητάω!
Μες σ’ ένα ύπνο σαν τον θάνατο γαλήνιο
τον έρωτά μου δίχως τύψεις θα σου δίνω,
το μπρούντζινο, στιλπνό κορμί σου θα φιλάω.