Χάρισε αιώνια ανάπαψη και φως,
Κύριε, σ’ αυτόνε το συφοριασμένο,
Που ούτε ένα ρούπι γης, ούτε στρωμένο
Πλούσια τραπέζι απόχτησε ο φτωχός.

Από μαλλιά και γένεια ήταν σπανός,
Ωσάν αυγό σκληρό ξεφλουδισμένο.
Χάρισ’ του αιώνια ανάπαψη και φως.

Τον στείλαν στο μπουντρούμι στανικώς
Με μια κλωτσιά στον κώλο, συστημένο,
Κι ας φώναζε: «Εκκαλώ!», πετυχημένο
Δεν είναι και πολύ το κόλπο αυτό.
Χάρισ’ του αιώνια ανάπαψη και φως.