Όποτε το νυχτερινό σκοτάδι πνίγει,
Τηρώντας του Θεού την εντολή,
Το ξεχασμένο πτώμα σου που προκαλούσε ρίγη,
Στη λάσπη θα βάζει μια καλή ψυχή.

Μόνο τ’ αστέρι σου στον ουρανό θα σβήσει,
Από τους άπειρους λαβωματιές,
Η αράχνη το βρόχι θα στήσει,
Μέσα του τάφους τις χαραματιές.

Κουβάρι από τα φιδάκια θα γεννήσει η οχιά
Κι ο λύκος θα ουρλιάζει δαιμονισμένα,
Εκεί που τελείωσε της ζωής σου η τροχιά.

Το άθλιο μνημείο σου θα μαζέψει
Την σπείρα των σεσημασμένων,
Το σμήνος λάγνων μαγισσών
Με συρφετό χουφταλοκολασμένων.