Εγώ να φεύγω, είναι αργά.
Έγινα τελικά ένα μονοδιάστατο συναίσθημα.
Εσύ βυθίστηκες. Απλώνουν κύκλοι.
Κύκλοι φιλικοί, κύκλοι γύρω στα μάτια μου
Το παιχνίδι του ρολογιού,
Το χείλος του πηγαδιού,
Οι εποχές, το φοβισμένο ποντίκι τυλιγμένο
Στην ουρά του.
Τέλος πάντων, ένα σοφό σχήμα
Μια αναπόδραστη θέση. Τέλος πάντων, εγώ
Πρέπει, όπου να `ναι, για πολύ να κοιμηθώ.

Α, καλά. Να κι η νύχτα με τα σκυλιά της
Με διασχίζει. Στην παράνομη περιοχή μου.
Η ερημιά δε, ανοίγεται ευφάνταστα
Σαν τη -χα- σαν την ουρά του παγωνιού.
Συνωστίζονται κιόλας
Τα πλάσματα από παγωνιά
Κρυστάλλινα, λαμπερά, πεντακάθαρα.
Θα μ’ αγγίξουν να σπάσουν
Θα μιλήσω να σπάσουν.

Ακροβατώντας πάνω στις δύσκολες έννοιες
Των δέντρων και της μνήμης:
Τα δέντρα έχουν μια κίτρινη εξουθένωση.

Πρέπει, όπου να `ναι, για πολύ να κοιμηθώ.