Απόμειναν τα πλαστικά όνειρα ριγμένα στις άψυχες ημέρες
πολλά ομοιώματα της νύχτας να περιφέρονται
ωχρά και ταλαιπωρημένα χωρίς διαβατήριο
χωρίς την ελάχιστη δός η ελπίδας, με κινήσεις αργές
και το μαχαίρι καρφωμένο στα τσιμέντα, στην καρδιά
αυτής της πόλης κι ο άνεμος υστερικός να γρατζουνάει
τ’ άδεια κιβώτια της μπύρας, τα λιγοστά χαρτιά
εσένα με τη θεατρική όψη της μετανοημένης
που αύριο θ’ ανατραπεί από τις υποσχέσεις της μέρας.
χωλαίνοντας ο καιρός προσπερνάει, αφήνοντας σκόνη
στα κρύα παράθυρα, ψυχές χωρίς υλικό
χωρίς οράματα, πιο πέρα το άστεγο παιδί ονειρεύεται
το άγγιγμα της ανύψωσης, στοργή και ζεστά πρωινά.
Αυτό το φθινόπωρο αντιμάχεται τις ανοιχτές κάμαρες
επουλώνει με βιασύνη την ανία των διακοπών
για να υποδεχτεί επίσημα την πρώτη ψιχάλα
που θα γεμίσει τα κενα, τις άδειες σκέψεις
ρίχνοντας στην ξηρασία του μυαλού υγρό χαμόγελο.
Νομίζω ότι η βροχή δεν έχασε ποτέ το κύρος της.