Πολλές φορές όταν με ρωτούν πώς ονομάζομαι δεν ξέρω αλήθεια
τι να απαντήσω. Και αυτό όχι επειδή δεν έχω ακόμη συνειδητοποιήσει
τον όντως βρωμικο σκοπό μου, αλλά διότι αμφισβητώ το φύλο μου.
Όλα είναι μέσα μου μπερδεμένα, κι η σύγχυσή μου γίνεται ακόμα
πιο έντονη με τα άθλια αντικείμενα του έρωτά μου, το αίμα που
δεν δοκίμασα ποτέ, τις ακαθαρσίες του μπαμπά μου. Πατέρα!
Κανένα όνομα δεν υπάρχει στη διεστραμμένη φύση που να
μου ταιριάζει; Ο ήλιος φωτίζει τις πέτρες που δεν πάτησα
ποτέ, έμαθα τη μουσική από κομματιασμένα όργανα, τίποτα
δε με παρηγορεί πέρα από το νερό που κι αυτό σιγά σιγά στερεύει.
Περνώ αυτές τις όμορφες μέρες πετώντας, ο κόσμος είναι
διάφανος μόνο μέσα από τα φτερά των εντόμων.