Κρατάς κόντρα στους αέρηδες.
Ας προχωρήσουμε στο χρέος μας, λοιπόν.
Αύριο ίσως όλα να είναι σκοτεινά.
Ίσως κι εγώ γι αυτό να σ’ ονειρεύτηκα, εκεί στο παγωμένο στερέωμα..
Είχαν βλέπεις κοπάσει οι αέρηδες για σένα.
Εμφύτευσες το σώμα σου κι αντί δέησης μοίρασα τον καφέ μου σε δυο φλιτζάνια.
Κούπα μνήμης, χαραγμένο τα όνομα σου, στο στόμιο της σχηματίστηκε μια χαρακιά.
Χωρίς φουσκάλες σήμερα ο καφές.
Έθεσα την σκέψη μου στην χαρακιά.
Και σε γεύτηκε ο ουρανίσκος μου κι ας είσαι στον ουρανό σου.
Μυρωδιά από πετρολίβανο απλώθηκε στον ορίζοντα της φυλακής μου.
Να θυμηθώ να ρίξω απόψε χλώριο απόψε στις θύμησες μου.
Ίσως και καθαρτικό, ουσία που εκκενώνει τον πόνο.
Και αντισηπτικό στον καθρέφτη της μορφής σου.
Μ ακολούθησε το βλέμμα σου σ’ αυτές μου τις σκέψεις.
Δηλητηριώδες το έντομο, σαν να προκάλεσε την ταραχή των αντισωμάτων των αισθήσεων σας, διέγνωσε η επιστήμη.
Το παραπεμπτικό έγραφε το όνομα μου.
Τα δάχτυλα μου παγωμένα.
Ομοίως ακριβώς και η ψυχή.
Δώσε μου φωτιά.
Ναι, να σταχτοποιήσω όρε πόρνη στιγμή ξανά και πάλι ποιώ] την διάγνωση.
Να παραμείνει μοναχά η απόγνωση.
Που κρύβεσαι απόψε;
Σε ποιο στερέωμα;
Και οι αέρηδες σιγοψιθυρίζουν.
Ονειρεύομαι;
Κι αν ς ονειρευτώ;;;
Τσίμπησε μια χούφτα κυπαρισσόμηλα που σου στέλνω...

Κρατώ στη χούφτα μου το δάκρυ σου...