Να σε χτυπήσω δίχως οργή Δίχως μίσος, σα χασάπης, Σαν το Μωυσή το βράχο!

Θα κάνω απ’ το βλέφαρό σου

Για να ποτίσω τη Σαχάρα μου

Ν’ αναβλύσουν του πόνου τα ύδατα. Ο πόθος μου, θρεμμένος μ’ ελπίδα

Στ’ αλμυρά δάκρυά σου θα επιπλεύσει

Σαν πλοίο που στο πέλαγος ξανοίγεται, Και στην καρδιά μου, που θα μεθύσουν Οι προσφιλείς σου λυγμοί, θ’ αντηχήσουν

Σαν τύμπανο που έφοδο χτυπά!

Μήπως δεν είμαι μια παράφωνη συγχορδία Μες στη θεία συμφωνία,

Χάρις στην αδηφάγο Ειρωνεία Που με κινεί και με δαγκώνει;

Είναι μες τη φωνή μου, τη βροντόλαλη!

Είναι όλο μου το αίμα, τούτο το μαύρο φαρμάκι!

Είμαι ο δυσοίωνος καθρέφτης Όπου κοιτάζεται η Μέγαιρα!

Είμαι η πληγή και το μαχαίρι!

Είμαι το χαστούκι και το μάγουλο!

Είμαι τα μέλη και ο τροχός, Και το θύμα κι ο δήμιος!

Είμαι της καρδιάς μου ο βρυκόλακας,

-Ένας απ’ αυτούς τους μεγάλους εγκαταλειμμένους, Στο αιώνιο γέλιο καταδικασμένους,

Που δεν μπορούν πια να χαμογελάσουν!