-Τι ακούω; -Εγώ είμαι. -Ποιος εσύ; -Η καρδιά σου
Που κρέμεται από μια ψιλή κλωστή.
Έχασα θάρρος και χαρά, στοχάσου,
Σα σ’ είδα μόνο εκεί σε μια αγκωνή
Σα δαρμένο να κρύβεσαι σκυλί.
-Γιατί αυτό; -Για τις τρέλες σου νομίζω.
-Τι έχεις; -Άρχισα πια να βαριεστίζω.
-Παράτα με. –Γιατί; -Θέ να σκεφτώ.
-Μπά! Πότε; -Όταν πια δε θα παιδιαρίζω.
-Άλλο δε λέω. –Σκοτίστηκα κι εγώ.

-Τι σκέφτεσαι; -Πως έχω αξία. –Στάσου,
Τριάντα χρονώ είσαι. –Όσο μουλάρι ζει.
-Μα παιδιαρίζεις; -Όχι. –Τα μυαλά σου
Σου `στριψαν τότε. –Πότε; -Μια στιγμή.
Μύγα στο γάλα μέσα θα `χεις δει,
Τούτο άσπρο εκείνη μαύρη, ξεχωρίζω
Τη διαφορά. –Έτσι ε! –Να καυγαδίζω
Σα θες, και πάλι θα στα ξαναπώ.
-Χάθηκες! –Μη φοβάσαι, δεν ποδίζω.
-Άλλο δε λέω. –Σκοτίστηκα κι εγώ.

-Σε συμπονώ για την κακομοιριά σου.
Αν ήσουν κάνας άλαλος, μπορεί
Να `χες μια πρόφαση στην κατάντια σου,
Μα ή δε σου καίεται για ολ’ αυτά καρφί
Ή σαν πέτρα ειν’ η κούτρα σου ξερή
Ή στα χάλια που τώρα σ’ αντικρίζω
Θες να ζεις! Αποκρίσου μου, σ’ ορκίζω.
-Σαν πεθάνω, απ’ αυτά θ’ απαλλαγώ.
-Ωραία τα λες! Σ’ ακούω και σαστίζω!
Άλλο δε λέω. -Σκοτίστηκα κι εγώ.

-Πούθε να `πεσε τούτη η συφορά σου;
-Ο Κρόνος μου την πόστιασε κι αυτή
Στο φόρτωμά μου. –Μπρε είσαι στα καλά σου;
Δεν του είσαι σκλάβος, κύρης του είσαι συ.
Άκου του Σολομώντα τη σοφή
Γραφή: «Σαν είμαι γνωστικός ορίζω
Τ’ αστέρια, κι όσα γράφουν κανονίζω.»
-Γω πιστεύω στης μοίρας το γραφτό.
-Τι είπες; -Τίποτα! Έτσι μου νομίζω.
-Άλλο δε λέω. –Σκοτίστηκα κι εγώ.

-Θέλεις να ζεις; -Γι’ αυτό στον Θεόν ελπίζω!
-Την τύψη, που `χεις χρεία, σου χαρίζω,
Σοφίας μελέτη αδιάκοπη σου ορίζω
Κι άσε τις τρέλες! –Θέ να το σκεφτώ.
-Μην το ξεχνάς! Στο νου μου τ’ ασφαλίζω.
-Γρήγορα πριν χαθείς, σου δίνω αβίζο.
Άλλο δε λέω. –Σκοτίστηκα κι εγώ.